¡Holaaa! Tijd voor weer een nieuwe blog! Pffff waar te beginnen? Ik heb de afgelopen tijd zoveel gedaan, meegemaakt en gezien! Van vier achtereenvolgende dagen alleen maar feestjes en tequila tot om acht uur ’s ochtends een zieke berg beklimmen, het is de normaalste zaak van de wereld hier! Net zoals je op en top verkleden als een Mexicaan op vijftien september en om elf uur ’s avonds ¡Viva México! schreeuwen met de rest van het land, of anderhalf uur met zijn achten achterin een pick-up zitten, het kan hier allemaal!

De afgelopen tijd heb ik van veel mensen de vraag gekregen hoe het er nu aan toe gaat hier op de universiteit. Dat kan ik op zich wel begrijpen, aangezien mijn vorige blogs voornamelijk alleen maar over feestjes en uitjes gingen. Vandaar nu dus even een verhaal over de wat meer serieuze zaken. Ik volg hier vier vakken, wat inhoudt dat ik ook maar vier keer per week naar de uni hoef. Van elk vak heb je namelijk maar één les per week, dus ook maar één keer huiswerk. Dit huiswerk is echter wel meteen echt super veel! Voor één les moet ik artikelen van gemiddeld vijftig(!) bladzijdes lezen, helemaal in het Spaans en in een minuscuul lettertype. In vergelijking met de Mexicaanse studenten heb ik het echter niet zo zwaar. Zij volgen namelijk zo’n zeven vakken en zitten elke dag gemiddeld van negen tot acht op school en moeten dan ook nog al die artikelen lezen, pffoee.. Zoals ik van velen van te voren al had gehoord, ligt het niveau van de lessen hier niet zo hoog als in Europa. We moeten dus artikelen lezen en vervolgens in de les stelt de docent vragen over dingen die precies in tekst stonden. Het blijft dus heel erg aan de oppervlakte, terwijl we in Nederland op de uni juist de tekst als basis nemen en er vanuit daar dieper op ingaan. Verder heeft de les meer weg van een praatclub dan van een academische discussie. Iedereen praat door elkaar, iedereen verkondigt zijn eigen mening, dan begint iemand anders ineens over een onderwerp wat totaal niet met de stof te maken heeft, waarna iedereen daar weer op ingaat. En de docent doet zelf ook gezellig mee. Verder wordt het ook niet zo nauw genomen met de lestijden. Zo heb ik bijvoorbeeld op dinsdag een les van zes tot negen ’s avonds. De leerlingen zijn er ongeveer rond kwart over zes, terwijl de docent pas rond half zeven komt aanzetten. Na een tijdje kijkt hij een paar keer op zijn mobiel en vindt hij het wel genoeg geweest. Dit kan om acht uur zijn, half negen of een enkele keer om negen uur (dit laatste gebeurt echt nooit). Elke keer is het dus maar weer een raadsel hoe laat je klaar bent. Verder zijn de lestijden hier over het algemeen nogal gek. De eerste lessen beginnen om zeven(!) uur ’s ochtends, en de laatste les duurt tot negen uur ’s avonds. Een ander leuk voorbeeld is iets wat ik deze week meemaakte. Ik had een les van tien tot een uur en rond kwart voor twaalf was een groepje net begonnen aan hun presentatie, toen een vrouw de les binnenkwam en zei dat ze ons lokaal nodig had. We moesten dus meteen het lokaal verlaten en daarmee was ook meteen de les afgelopen. Een leuke verrassing dus, want dit hield in dat ik donderdag om twaalf uur al weekend had, wiehoe! Ik heb namelijk alleen maar dinsdag ’s avonds, woensdagochtend en ’s avonds en donderdagochtend les, heel erg chill dus! Dit betekent echter niet dat ik de rest van de dagen, naast veel feesten, niks doe. Ik ben namelijk toegelaten tot het dames voetbalteam van de universiteit! We trainen vier keer per week, maar omdat de trainingen plaatsvinden op een andere faculteit op zo’n half uur hiervandaan, kan ik alleen maandag- en dinsdagmiddag meedoen. De trainingen zijn elke keer van een tot drie ‘s middags, net dus wanneer het superwarm is, dus dat is nog wel een beetje wennen. Daarnaast is het niveau echt een stuk hoger dan dat ik had verwacht! Mijn teamgenootjes (alleen maar Mexicanen) zijn ook allemaal erg aardig, hoewel ze toch nog vaak over Robben en “No era penal” beginnen. Deze “No era penal, ¡si era penal!” discussie heb ik trouwens echt al duizend keer gevoerd. Als ik tegen Mexicanen vertel dat ik uit Nederland kom, antwoorden ze meteen met “¡No era penal!”, waarna ik er vervolgens natuurlijk altijd fel tegen in ga haha. Dit heeft er mede toe geleid dat op de tweede training een paar meisjes uit mijn team me “Robben” noemden, omdat ze mijn naam vergeten waren maar nog wel wisten dat ik uit Nederland kwam. Achja, dat beschouw ik maar als een compliment. Om op de training te komen moet ik eerst zo’n twintig minuten met de tren ligero, de metro, en daarna nog zo’n vijf minuutjes met de bus. Het openbaar vervoer is hier helaas niet zo goed geregeld als in Nederland (verrassing). Er is geen dienstregeling, dus je moet maar een keertje aanlopen en geluk hebben dat de bus of metro niet net voor je neus wegrijdt. Als dit gebeurt is dit echter niet een super groot probleem, aangezien er zo’n vijf tot tien minuten later weer een bus/metro aankomt. Op zich vind ik het wel fijn dat er geen dienstregeling is, want als je een bus mist dan heb je gewoon pech en wacht je gewoon even een paar minuten. Een groot minpunt aan de bus is echter wel dat het totaal niet comfortabel is! Er zijn ongeveer zo’n twaalf zitplekken, terwijl er altijd wel dertig mensen mee willen. Dit betekent dus dat de rest allemaal moet staan, maar hier houdt de buschauffeur totaal geen rekening mee. De stijl van rijden hier is echt verschrikkelijk! Ze rijden heel hard op iets af, remmen dan ineens abrupt en trekken gelijk weer super snel op. Tot nu toe ben ik gelukkig nog geen enkele keer gevallen, maar ik durf te wedden dat dit een keer gaat gebeuren (ik houd jullie op de hoogte).

Voor de rest heb ik de afgelopen tijd mooie steden gezien en heel veel leuke dingen meegemaakt. Hoogtepunt was toch wel el día de la Independencia en de voetbalwedstrijd van Chivas in het stadion Omnilife. Elk jaar op zestien september is het in Mexico día de la Independencia. Nu 204 jaar geleden deed de priester Hidalgo zijn grito waarmee hij de Mexicaanse bevolking opriep om te strijden voor onafhankelijk van de Spanjaarden. Jaarlijks op vijftien september rond een uur of elf wordt deze grito overal in Mexico herhaald, zowel in de kleinste dorpjes als in grote steden zoals Ciudad de México. Met drie andere huisgenootjes hadden wij er voor gekozen om mee te gaan met de Independencia Trip van Conexión. Op vrijdagavond om twaalf uur ’s nachts vertrok de bus, waarna we in de bus acht uur de tijd hadden om te gaan slapen. Helaas lukte dit niet echt, aangezien de begeleiders weer met hun vertrouwde fles tequila aankwamen en wij helaas net de verkeerde plaatsen hadden gekozen waarbij de stoelen niet in chill-stand konden worden gezet. Uiteindelijk kwamen we rond acht uur ’s ochtends dus brak en bezopen aan in Peña de Bernal, een klein, mooi dorpje dat ook bekend staat als pueblo magico. Aan de rand van dit dorpje was een hele grote berg die we met zijn allen gingen beklimmen. Heel mooi en leuk, maar het was echter wel nog steeds acht uur ’s ochtends en bijna iedereen had amper geslapen, dus de tocht naar boven verliep voor velen nogal moeizaam en de vele spinnen en insecten onderweg zorgden voor veel gegil (van mijn kant in ieder geval dan). Het uitzicht maakte echter een hoop goed. Na deze slopende uitputtingstocht hadden we de tijd om wat op krachten te komen in het centrum van het dorpje. Een paar uur later vertrokken we weer met de bus om verder te rijden naar Guanajuato. Dit is een hele mooie stad in de bergen op zo’n vier uur rijden van Guadalajara. Hier zouden we het hele weekend verblijven in een hotel en de grito bijwonen. Toen we uiteindelijk bij het hotel aankwamen, zijn we eerst gaan slapen en daarna gaan eten. Vervolgens was er pool party bij het zwembad van het hotel en de DJ die alleen maar techno draaide, de vele beerpong tafels, de onbeperkte tequila en - niet te vergeten - alle leuke en aardige mensen maakten ook dit feest weer tot een succes. Na dit feest was het natuurlijk nog geen tijd om te slapen en vertrokken we met zijn allen naar een bar in de stad. De volgende dag stond er om één uur een rondleiding in de stad met een gids op het programma. Dit werd echter natuurlijk wat later (twee uur), aangezien iedereen, inclusief de mensen van Conexión, nogal brakjes was en de nodige moeite had met opstaan. De rondleiding was heel interessant en Guanajuato is echt een super mooie stad. Het is gebouwd tegen de heuvels aan en de kleine huisjes, die allemaal een verschillende kleur hebben, staan zo dicht tegen elkaar aan dat het lijkt alsof ze op elkaar gestapeld zijn. De steile beklimming naar de mirador was wel even zwaar, maar het uitzicht was het meer dan waard. Daarna mochten we nog zo lang in de stad ronddwalen als we wilden en ’s avonds was er (natuurlijk) een barra libre feest in het hotel, waarna we vervolgens met zijn allen weer naar een bar in de stad gingen. Deze keer maakten we het echter niet zo heel laat, aangezien we de volgende dag al om elf moesten vertrekken naar San Miguel de Allende. Dit is een klein koloniaal stadje met keistenen straatjes die alle kanten opslingeren. Hier mochten we de hele middag verblijven en hebben we heel veel foto’s gemaakt, pizza gegeten, mariachis aanschouwd en de groepen kinderen aangemoedigd die met het onafhankelijkheidsvuur in de hand door de straten gingen. Verder kwamen we ook een man met een ezel tegen en mijn huisgenootjes wilden graag met hem op de foto. Ineens pakte de man mij op en zette mij zo op de ezel! Dit vond ik helemaal niet fijn en was heel erg bang dat de ezel het ineens op een lopen zou zetten haha, maar gelukkig hield hij zich rustig. Rond vijf uur liepen we weer terug richting de bus, aangezien we rond half zes weer terug zouden rijden naar ons hotel in Guanajuato. Natuurlijk waren heel veel mensen weer te laat, maar uiteindelijk vertrok de bus en in het hotel hadden we weer even wat tijd om te slapen, voordat we ons moesten klaarmaken en omkleden voor el grito. Het is hier namelijk de gewoonte om je op deze Onafhankelijkheidsdag op en top te verkleden als Mexicaan, dus hadden van te voren thuis al heel wat attributen ingeslagen, namelijk een snor, een klein gitaartje, een groen-wit-rode armband en een bijpassende klem voor in ons haar. Aangevuld met Mexicaanse vlaggetjes op onze wangen vertrokken we met zijn allen richting een groot plein in de stad, waar in het midden aan een grote vlaggenstok een enorme Mexicaanse vlag wapperde van wel vijftien bij vijf meter. Op het plein was het stampend druk en iedereen was verkleed en wachtte tot het eindelijk elf uur was. Rond tien voor elf werd het volkslied aangeheven en om klokslag elf uur werd er “Viva Hidalgo”, “Viva Allende” geroepen en heel wat Viva’s later was het tijd voor de laatste grito: “¡Viva México!”, waarna er van alle kanten vuurwerk werd afgeschoten en er een hele lichtshow was die wel een half uur duurde. Na deze festiviteiten keerden we weer terug naar het hotel, waar de After Grito plaatsvond, compleet met barra libre en al. De volgende dag was het helaas alweer tijd om het hotel te verlaten en terug te keren naar Guadalajara.

Afgelopen zondag was het dan eindelijk tijd voor voetbal! Chivas, één van de drie teams van Guadalajara, speelde thuis tegen Querétaro, de ploeg waarbij sinds dit seizoen niemand minder dan Ronaldinho voetbalt. Dit kon ik natuurlijk niet voorbij laten gaan en samen met drie huisgenootjes konden we alleen nog maar de dure kaartjes (van vijftien euro per stuk) kopen, in de onderste ring aan de zijkant van het goal. De wedstrijd zou om vijf uur beginnen dus vertrokken we hier rond een uur of drie. We wisten dat het stadion niet naast de deur was, maar we dachten dat we er toch wel binnen een uur zouden zijn. Eerst moesten we een kwartiertje met de tren ligero en daarna nog zo’n twintig minuten met de bus. Het stadion is heel onhandig gelegen, tussen een grote snelweg en de bergen in. De dichtstbijzijnde bushalte was op de snelweg, dus stapten we daar maar uit. We moesten een stukje lopen en zagen toen dat het stadion eigenlijk nog best wel ver weg was, ik schat op zo’n vier kilometer. Daarnaast was de weg er naartoe ook niet vlak, maar ging omhoog en omlaag, en er liepen heel veel mensen. Na een kilometer lopen kwamen we ineens bij een rij uit, waar we heel lang moesten wachten en wat uiteindelijk een controle bleek. In Nederland in het stadion word je vaak maar één keer gecontroleerd, wanneer je het stadion ingaat, dan moet je door van die poortjes en daarna worden tassen gecontroleerd. Hier ging dat echter was minder gestructureerd. Midden op de weg stond een soort van partytent, waar een handjevol politieagenten de toeschouwers staande hield en hun tassen ging controleren. Aangezien dit zo ongeorganiseerd verliep, was de rij super lang en duurde het een eeuwigheid voordat we deze controle door waren. Daarna was het nog zo’n twee kilometer lopen tot het stadion en toen we daar aankwamen, bleek dat er maar twee(!) ingangen waren, nogal weinig voor een stadion met een capaciteit van zo’n vijftig duizend toeschouwers! Voor de ingang was weer een controle en een politievrouw vertelde me dat ik mijn camera niet mee naar binnen mocht nemen en dat ik deze af kon geven bij een andere partytent en deze na de wedstrijd weer zou kunnen ophalen. Dit vond ik heel raar want normaal mag je altijd een camera meenemen. Maar goed, we liepen richting de partytent aangezien mijn Franse en Spaanse huisgenootje beiden een riem omhadden en deze moesten inleveren. Mijn Spaanse huisgenootje had echter ook een camera in zijn broekzak en ik vroeg hem of hij deze ook moest inleveren. Hij zei dat dit niet hoefde en dat we gewoon foto’s konden maken. Dit was dus heel vreemd, aangezien ik wel mijn camera moest inleveren maar mijn riem mocht omhouden, terwijl mijn huisgenootje zijn camera wel mee naar binnen mocht nemen en zijn riem moest inleveren. Vervolgens heb ik dus mijn camera gewoon bij me gehouden en bij de (gelukkig) allerlaatste controle bij de ingang van het stadion, bleek de camera helemaal geen probleem te zijn en kon ik hem gewoon mee naar binnen nemen. Uiteindelijk waren we dus binnen in het stadion en konden we onze stoeltjes gaan opzoeken, terwijl het inmiddels wel al dus een uur verder was vanaf het moment dat we de bus uitstapten. De wedstrijd, en dan vooral Ronaldinho, maakte gelukkig een hoop goed. Het spel van Chivas was namelijk nogal belabberd; er zat totaal geen beweging in het spel, ze speelden alleen maar lange ballen door het centrum en niemand probeerde ook maar één keer een mannetje te passeren. Het spel was echter wel heel lachwekkend; spelers van dezelfde ploeg die tegen elkaar opbotsen terwijl ze voor dezelfde bal proberen te gaan, een aanvaller die alle ruimte en tijd heeft voor een goede voorzet en vervolgens de bal raakt zoals iemand die voor de eerste keer voetbalt en spitsen die drie niet te missen kansen krijgen en drie keer dik over de bal heen maaien. De sfeer was echter wel super leuk en het was fijn om weer eens naar het stadion te gaan. Uiteindelijk werd het 4-1 voor Querétaro. We hebben een taxi genomen naar huis en dit bleek een stuk comfortabeler dan de verschrikkelijke weg per bus en metro.

Inmiddels zijn we nu alweer een paar dagen en een paar feestjes verder en heb ik alweer weekend. Dit betekent echter niet dat ik lekker rustig aan kan doen, aangezien het deze zaterdag tijd is voor mijn verjaardag en er daarom hier in huis natuurlijk een heel groot feest zal worden gehouden, compleet met DJ, security, een promotieteam dat gratis drankjes uitdeelt en natuurlijk heel veel tequila. Helemaal priem dus! Toch lijkt het me wel een beetje raar om mijn verjaardag te vieren zonder mijn familie en zonder mijn vrienden, wetende dat ze niet kunnen genieten van de lekkere taart die ik ga bakken. Maar die houden jullie tegoed. Al dan niet via een foto, of in het echt als ik weer in Nederland ben. We zien het wel. ¡Hasta luego!