Jaaa jaaa eindelijk! Na ruim twee maanden radiostilte en bijna vier maanden school is het eindelijk tijd voor vakantie! Vorige week was het dan zover, de laatste schooldag op de Mexicaanse uni … Wat op 18 augustus begon met een optreden van mariachis in de collegezaal, is nu het einde van mijn Mexicaanse studie-avontuur dan toch echt daar. En wat heb ik genoten! Lessen volgen in veel te kleine en veel te benauwde klaslokalen, super goedkope maar overheerlijke latte’s drinken in de kantine, na de les bier drinken met de leraren, heel veel vrije dagen door stakingen en demonstraties, af en toe een tekst lezen, veel lachen tijdens de lessen met mijn klasgenoten, pff ik ga het missen! Moet wel eerlijk zeggen dat dit niet de laatste drie weken betreft, deze waren namelijk echt een hel. Waar ik van te voren dacht mijn über student gedrag (van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht studeren en de volgende dag weer om 7 uur op om verder te gaan) in Utrecht te hebben gelaten voor een compleet jaar, bleek dit nogal anders uit te pakken. Het hele semester doe je hier namelijk niks, behalve af en toe een tekst lezen of een enkele keer een samenvatting inleveren, maar op het laatste moment komt ineens alles samen: tareas, ensayos, examenes, oftewel horrible!!! Voor mij betekende dit de laatste week één examen en drie essays van elk tien (!) pagina’s, en in het Spaans natuurlijk. Pfff… het hele semester lang ben ik nog nooit zo veel met school bezig geweest als die laatste week. Alles stond in het teken van studeren: ik heb feestjes overgeslagen, ben niet wezen trainen en heb zelfs de Champions League wedstrijden laten schieten! Ondanks dat ik vanaf dag één al wist dat ik op het einde deze essays zou moeten schrijven, was ik natuurlijk veel te laat begonnen omdat ik geen zin had om te studeren en de vele feestjes en uitjes veel leuker waren. Maar no worries, uiteindelijk is het – zoals altijd – toch allemaal goed gekomen en heb ik al mijn vakken gehaald met negens en tienen. De Mexicaanse uni kan ik eindelijk achter me laten, hoewel ik zeker nog wel een paar keer in de kantine langsga voor een goedkope latte.

Maargoed, twee maanden zonder blog dus, twee maanden waarin de uni dus voornamelijk (afgezien van de laatste week) op een laag pitje stond en ik alleen maar hele leuke dingen heb gedaan en ontzettend mooie steden heb gezien. Het is zoveel dat het me beter lijkt dat ik deze keer de wekelijkse feestjes niet allemaal één voor één zal bespreken, en ik zal niet te diep ingaan op de liters tequila die ik heb gedronken, om niet constant in herhaling te vallen. Eén feest moet ik er echter wel even belichten, namelijk mijn verjaardag eind september. Zoals eerder verteld, gaf ik met vier andere Mexicanen die in diezelfde week jarig waren een grote party. Uiteindelijk was dit echt geweldig! Er waren zo’n 300 à 400 man, de hele avond werd er techno gedraaid, de enorme hoeveelheid flessen tequila kwam maar niet op, en omdat het mijn eigen feest was, waren er super veel vrienden en kende ik bijna iedereen. Echt een geslaagd verjaardagsfeest de estilo mexicano zoals ik het nog nooit had meegemaakt. Wie weet, misschien dat ik het volgend jaar opnieuw maar hier ga vieren, want het is me uitstekend bevallen.

Twee weekjes na mijn verjaardag was het opnieuw tijd voor een tripje naar Guanajuato. Hier was ik al een keer geweest tijdens de Día de Independencia, maar nu gingen we voor el Festival Internacional Cervantino. Dit is een jaarlijks terugkerend cultureel festival, met muziek, dans, theater, literatuur en alles. Het festival staat elk jaar in het teken van één bepaald land en dit jaar was dat Japan. Met drie huisgenootjes vertrokken we vrijdagsochtends om 8 uur in een busje, samen met twee andere jongens en drie meisjes en een man (de chauffeur) die de reis organiseerde. In het busje konden we een beetje slapen en daarna kwam de man met de eerste cervezas aanzetten voor de liefhebbers (zoals ik dus). We stelden deze gratis biertjes zeer op prijs, mede omdat de reis in totaal redelijk goedkoop was. Uiteindelijk kwamen we in Guanajuato aan en het huis waar we zouden slapen lag precies in het centrum. Echter toen we het huis binnen gingen, werd het ons snel duidelijk waarom de reis zo goedkoop uitviel. Onze slaapplek had namelijk zeer weinig weg van een vijf-sterren hotel. We sliepen met zijn allen in één grote ruimte op matrassen op de grond waar plastic omheen zat, zodat als iemand zich omdraaide iedereen meteen wakker werd van het gekraak, met kapotte ramen waardoor ’s nachts enorme muggen naar binnen vlogen die keihard zoemden, en de chauffeur die midden in de nacht ontzettend dronken binnen kwam zetten en daarna als een echte zaag – ik had nog nooit zoiets gehoord! – keihard begon te snurken. Mede door dit alles hebben we de eerste nacht dus allemaal verschrikkelijk slecht geslapen. De tweede nacht was het beter, aangezien we de hele dag in de stad waren geweest voor het festival, onder andere in een huis met alleen dingen uit Japan: eten, drinken, gratis sake en allemaal dingen betreft reizen en toerisme. Daarnaast waren we nog met de Ruta de la Indepencia mee gegaan, wat inhield dat we steden Dolores Hidalgo en San Miguel de Allende gingen bezoeken. Toen we daarna weer terugkwamen in Guanajuato, hebben we’s avonds een bar in het centrum opgezocht met de andere Mexicanen met wie we in het huis sliepen. Uiteindelijk is het weekend me heel goed bevallen. El Festival Internacional Cervantino is echt een aanrader voor iedereen die ooit toevallig in oktober in Mexico is.

En dan was er in oktober ook nog Halloween. Wat een happening was dit! Dit is blijkbaar echt een groot en belangrijk feest hier. Maar in plaats van je te verkleden als heks, lijk of zombie, is het hier alleen de regel dat je je moet verkleden, maar dit kan dus in alles zijn. Er worden hele wedstrijden georganiseerd voor degenen met de beste outfit, en het is normaal om als groep met eenzelfde thema te gaan. Al anderhalve maand van te voren zaten mijn huisgenootjes te broeden op een thema en uiteindelijk hadden ze besloten dat het “Disney’s prinsen en prinsessen” werd. De rollen werden verdeeld en daarna zijn we met zijn allen naar een hele grote stoffenwinkel en heel veel andere winkels gegaan om alles voor de verkleedkleren te kopen, aangezien twee huisgenootjes alles zelf zouden gaan maken met de naaimachine. Enorm veel werk, aangezien we met zijn tienen waren. De laatste drie weken vóór Halloween werd er dan ook elke dag, en de laatste week zelfs elke nacht tot een uur of vijf, keihard gewerkt om alles op tijd af te krijgen. Dit heeft tot vele nachten zonder slaap geleid, maar het resultaat mocht er uiteindelijk zijn: de pakken zijn echt prachtig geworden. Mijn huisgenootjes hadden voor mij Assepoester gekozen, aangezien ik hier volgens iedereen blijkbaar blond ben en op Assepoester leek… De feestjes waren uiteindelijk heel leuk en iedereen was zeer onder de indruk van onze pakken. Vrijdag 29 oktober was het tijd voor het laatste Halloween feestje in een bar. Dit was zo leuk dat we, na de nodige tequila, uiteindelijk pas heel laat thuis kwamen, terwijl we de volgende dag om half 6 ’s ochtends zouden moeten vertrekken naar Michoacán. La fiesta in combinatie met de enkele uurtjes slaap resulteerden er uiteindelijk in dat ik door mijn wekker heen sliep en pas wakker werd toen mijn huisgenootjes al tien minuten hadden lopen schreeuwen en op mijn deur hadden gebonkt om me wakker te krijgen. Toen ik dus uiteindelijk wakker werd van al die herrie, was het inmiddels al tien voor half zes en moesten we dus binnen tien minuten vertrekken. Gelukkig had ik mijn rugzak de dag van te voren al ingepakt, maar iedereen die mij ook maar een beetje kent weet dat ik ’s ochtends wel wat langer nodig heb om me klaar te maken. Dus uiteindelijk, zonder ontbijt, zonder make-up en met wat snel aangeschoten kleren gingen we deur uit. Een prima start van onze viaje dus! (niet) Gelukkig verliep de rest van de reis een stuk beter. We gingen dus naar Michoacán, een gebied ten zuiden van Guadalajara, wat hedendaags voornamelijk bekend staat als een van de gevaarlijke gebieden van Mexico. Afgezien van de vele politie en soldaten die op straat rondlopen met grote geweren merkten we hier voor de rest niks van. De traditionele día de Muertos dat hier elk jaar in de nacht van 1 op 2 november wordt gevierd, neemt een super belangrijke rol in in het leven en de cultuur van de Mexicanen. De hele dag bevinden ze zich op het kerkhof, waar zijn ze ontzettend druk bezig met het versieren van de grafstenen van hun overleden dierbaren met allerlei dingen, van bloemen, het lievelingseten van de doden tot speelgoed en foto’s. Vooral het enorme verschil in de Mexicaanse en de Nederlandse beleving van “de dood” viel me hierbij echt heel erg op: in Nederland heeft het altijd iets super triest, iedereen is verdrietig, terwijl het hier juist vanuit een veel positiever oogpunt wordt bekeken. Hoewel het zien van alle bezigheden en alle versierde graven overdag al heel indrukwekkend was, was het ’s nachts nog indrukwekkender. We sliepen in een hotel in Pátzcuaro, een stad die bekend staat als dé plek om la noche de los Muertos mee te maken. Bij Pátzcuaro ligt het eiland Janitzio, waar we die nacht naar toe gingen. Eerst moesten we zo’n twintig minuten met de boot, voordat we bij het eiland aankwamen. Vanaf het meer konden we het eiland, wat prachtig verlicht was, al zien liggen. Janitzio loopt heel hoog op en in de smalle kronkelende straatjes waren enorm veel eetkraampjes en mensen die warme chocomelk en het traditionele brood, el pan de muertos, verkochten. De warme chocomelk was echt een blessing, aangezien het (voor de eerste keer hier) behoorlijk koud was! Die avond/nacht hebben we in Janitzio rondgelopen, langs de vele kraampjes en het grote indrukwekkende kerkhof, en vervolgens besloten we onze avond bij een groot veld met optredens met dans en muziek. Mede door de weinige uren slaap die ik de avond van te voren had gehad, plus de vele dingen die we de hele dag hadden gedaan, was ik inmiddels behoorlijk moe en de ijskoude boottocht terug naar Pátzcuaro leek wel een uur te duren. Uiteindelijk kwamen we dan bij ons hotel aan en konden we gaan slapen. Maar niet voor lang: de volgende dag stonden we alweer heeel vroeg op (7 uur), om vervolgens twee uur met de bus naar de stad Uruapan te gaan, waar in de buurt de vulkaan Paricutín ligt. Deze vulkaan had zijn laatste uitbarsting in 1945 en is nu niet meer actief. Met een gids reden we eerst anderhalf uur door de jungle, voordat we bij de vulkaan aankwamen en deze gingen beklimmen. Dit was wel een beetje vermoeiend, maar het uitzicht was heel mooi en op sommige plaatsen waren de stenen echt super warm. Na een tijdje op de top te zijn geweest was het tijd om af te dalen en weer terug te keren. Het afdalen was echt heel leuk, aangezien er alleen maar een soort zand was waar je vanaf kon “schaatsen”; je hoefde alleen maar je benen te bewegen en binnen vijf minuten stond je beneden. Minpuntje was wel dat mijn normaal felblauwe Vans helemaal zwart waren en vol zaten met het vulkaanzand. Inmiddels zijn ze wel weer blauw, maar de kleur is wel een stuk doffer. Daarna gingen we met de gids in de jeep naar de ruïnes van een dorpje dichtbij dat door de vulkaan was getroffen, dit was ook heel mooi om te zien. Uiteindelijk reden we in de jeep weer terug naar de stad, wat ook echt een eeuwigheid leek te duren en waardoor ik onderweg in slaap viel. Hierdoor heb ik helaas niet het mooie verhaal van de gids gehoord, die vertelde over de drugspraktijken hier in Michoacán en daarnaast ook liet doorschemeren dat hij vroeger zelf een drugsbaas was geweest, maar dat hij nu als kandidaat burgemeester mee deed in de plaatselijke verkiezingen en een grote kans maakte om gekozen te worden.

De volgende dag was alweer de laatste van de reis en gingen we naar de stad Morelia. Dit is de hoofdstad van de staat Michoacán en het bleek een hele mooie stad. Hier hebben we de hele dag rondgelopen, alle mooie gebouwen aanschouwd, koffie gedronken en een enorme quesadilla van wel 60 centimeter gegeten voor maar twintig pesos. Daarna was het helaas alweer tijd om terug te keren naar onze hometown Guadalajara, wat gelukkig maar vier uurtjes was dus dat viel mee. Hoewel deze dus reis begon met een valse start, is het me uiteindelijk prima bevallen. Alles was heel mooi en indrukwekkend en één van de mooiste reizen tot nu toe.

En dan was daar ook nog die verschrikkelijke dag, 12 november. De vriendschappelijke interland Nederland-Mexico. Nog nooit heb ik Nederland meer aangemoedigd en zo hard gewenst dat ze zouden winnen, aangezien deze wedstrijd nogal cruciaal was voor mijn leven hier in Mexico. De discussie van sí of no era penal leeft hier namelijk nog dagelijks, de Mexicanen koesteren nog steeds een grote wrok tegenover Nederland en dan vooral el clavadista Robben (Robben “de duiker”) kan niks goed doen. Van te voren hoopte ik dus op een gelijkspel, want als Nederland zou winnen, zou ik niet meer welkom zijn bij mijn Mexicaanse vrienden, en als Mexico zou winnen, zou ik diezelfde vrienden niet meer onder ogen durven komen. Uiteindelijk, na het laatste fluitsignaal, was het eind van mijn gelukkige leven hier dan ook daar: meteen kreeg ik flink wat berichtjes en smsjes van mijn Mexicaanse vrienden, die over het algemeen allemaal dezelfde boodschap bevatten: No era penal en justicia. Gelukkig is de ergste spam inmiddels wel voorbij en kan ik weer rustig leven.

Entonces, ¿qué más? Tussendoor ben ik nog een weekendje naar Sayulita geweest, een strand in de buurt van Puerto Vallarta, wat heel chill, warm en relaxt was en waar ik een nacht op het strand heb geslapen. Een halve week later was het alweer tijd voor het volgende tripje, hetzij wel wat indrukwekkender, we gingen namelijk naar Ciudad de México, hier beter bekend als DF (Distrito Federal). En wat een geweldige hoofdstad heeft Mexico! We vertrokken op donderdag om twaalf uur ’s nachts met de bus, en kwamen vrijdagochtend rond zeven uur aan op het busstation. Vanuit daar namen we de metro naar ons hostel, dat precies midden in het centrum lag, net naast het centrale Zocalo. Bij aankomst in het hostel bleek de man achter de balie Belgisch te zijn, dus kon ik weer even Nederlands praten. Verder was er gratis koffie in het hostel en daar heb ik natuurlijk flink gebruik van gemaakt. Maar het allerbeste aan DF was toch wel de Starbucks die op elke hoek van de straat zat. Niet overdreven, maar om de 500 meter liepen we tegen een Starbucks aan. En de Starbucks hier is een stuk goedkoper dan in Nederland! Hoe geweldig dit ook was, aan het eind realiseerde me ik dat dit me overall toch best veel geld heeft gekost dus dat was wat minder haha. De Starbucks gaf me ook het eerste Kerstgevoel dit jaar. Het is hier namelijk nog steeds gewoon gemiddeld zo’n 20 à 25 graden, met veel zon en zwetende mensen, en dus heb ik hier totaal niet het gevoel dat het december en dus bijna Kerst en Nieuwjaar is. Daarom dat ik, toen ik bij de Starbucks mijn latte kreeg in de gebruikelijke Kerst-beker, me toen pas realiseerde dat de Kerst eigenlijk best wel heel dichtbij was.

Verder heb ik in DF ook mijn eerste echte aanvaring met de Mexicaanse politie gehad (dit klinkt stoerder dan het was). De eerste avond gingen we pulque (traditionele drank gemaakt van agave) drinken op Plaza Garibaldi, een plein in het centrum waar de hele avond honderden mariachis rondlopen en optreden. Rond een uur of één besloten we terug te keren naar het hostel om daar nog een biertje te drinken op het grote dakterras. We kochten de cervezas in een supermarkt en maakten er al vast eentje open voor onderweg. Mijn huisgenootje had nauwelijks één slok genomen, toen er twee Mexicaanse politiemannen op ons afstapten. Eentje begon meteen met: “In wet zoveel en zoveel staat dit en dat, dat je niet mag drinken op straat, en in die wet staat dit bla bla bla…” Eén van mijn huisgenootjes probeerde nog uit te leggen dat we buitenlanders waren en dat mensen ons hadden verteld dat we wel mochten drinken op straat, maar het mocht niet baten. Oom agent was streng: óf we moesten nu 1200 pesos (ongeveer 70 euries) betalen, óf één van ons mocht die nacht 24 uur in de cel doorbrengen, en, zoals de politieagent aanvulde, aangezien het weekend was leek hem dit niet zo’n fijne dag om in de cel te slapen. Dit laatste wilden we natuurlijk helemaal niet, maar 70 euro betalen voor één slokje bier leek ons ook een beetje te veel van het goede. Vandaar dat wij, inmiddels ervaren met het Mexicaanse leven en de mentaliteit, het op een andere manier probeerden. “Kunnen we niet onderling wat regelen?”, stelde mijn andere huisgenootje voor. Hier had de agent wel oren naar en vroeg mijn huisgenootje een eindje mee te lopen naar een plek waar geen straatlantaarn was. Uiteindelijk stemde hij er mee in dat we 600 pesos zouden betalen aan hem en zijn collega, en dat het dan goed zou zijn. Dit vonden we natuurlijk beter en dus werd de zaak in het donker geregeld. Hoewel dit schoolvoorbeeld van de Mexicaanse corruptie ons toch nog wel wat euro’s heeft gekost, konden we er ook wel om lachen, aangezien de agenten zeer duidelijk lieten blijken dat ze het liever zo wilden dan via de regels.

De rest van de tijd in DF verliep ons gelukkig wat beter. We hebben super veel leuke dingen gedaan, zoals de stad op de fiets doorkruist, wat heel erg gevaarlijk was in verband met alle auto’s die echt als gekken rijden, we hebben Teotihuacan bezocht, zijn naar het Museo Frida Kahlo geweest, hebben het grote Museo de la Antropología bezocht en de ruïnes van de Templo Mayor en hebben lekker geluncht en gechilld in el parque de Chapultepec, om enkele dingen te noemen. Zondagavond was het helaas al weer tijd om terug te keren naar Guadalajara, waar we de volgende dag om 8 uur ’s ochtends aankwamen en ik meteen aan het schoolwerk (essays en examen) moest beginnen dat al die tijd op me had liggen wachten. Dat was de enige domper na zo’n leuk weekend.

Dit was dus bijna twee weken geleden en nu is het tijd voor leuke dingen en daarnaast veel chillen. En dit relaxte leven in het mooie Mexico gaat me echt prima af! Na vier maanden moet ik wel eerlijk bekennen dat ik wat kleine dingen van Nederland begin te missen, zoals bijvoorbeeld de kerstsfeer (maar de kou totaal niet!!) en de koffie, want die is hier nog steeds als slootwater. Vandaar dat ik vaak mijn toevlucht zoek tot de Starbucks, maar, ondanks dat het hier een stuk goedkoper is dan in Nederland, heeft dit me toch wel behoorlijk wat geld gekost. Daarnaast is de keuze in vlees hier echt bijzonder karig en het woord “vegetarisch” kennen ze al helemaal niet, dus eet ik voornamelijk veel tonijn en heel soms een keer kip. Achja, nog vier maanden te gaan en dan heb ik weer volop keuze bij de Appie XL. Dat is ook meteen het enige – naast mijn familie, vrienden en voetbalteam – waar ik naar uit kijk, aangezien ik het hier echt prima naar mijn zin heb en eigenlijk helemaal niet weg wil.

Vandaag is het weer tijd voor een nieuwe viaje: vanavond vertrekken we met zijn allen voor een hele lange reis (zo’n 20 dagen) door heel het Zuid-Oosten van Mexico, en zullen we ook nog richting Guatemala en Belize gaan. Natuurlijk heb ik heel veel zin in deze trip, maar het inpakken van mijn backpack was wel even een vervelend klusje, aangezien ik helaas niet mijn gehele garderobe mee kan nemen. Vandaar dus dat ik jullie alvast wil waarschuwen dat het naderhand misschien kan zijn dat ik constant met hetzelfde shirt op de foto sta (geen nood, deze worden tussendoor gewassen in de wasmachines in de hostels). Entonces, mijn volgende blog zal dus nog even op zich laten wachten, aangezien ik pas weer in het nieuwe jaar terug zal keren in Guadalajara. Vandaar dat ik iedereen alvast een hele fijne kerst en een heel gelukkig nieuwjaar wil wensen. Geniet van de oliebollen en de appelbeignets, jullie weten niet hoe jaloers ik ben dat ik deze dit jaar ga missen!

Hasta luego hermosos!