chrisbekker.reismee.nl

Qué vida maravillosa

Alweer bijna twee weken geleden dat ik mijn laatste blog schreef, en bijna drie weken dat ik Nederland verliet. De tijd gaat zo snel! En er zijn zoveel leuke dingen om te doen! Elke dag zit volgepakt met uitstapjes, tortillas, tequila en slapen en nu is dan ook nog eens de uni begonnnen. Druk druk! Gelukkig is er wel altijd tijd om uit te gaan.

Uitgaan is hier heel leuk en heel goedkoop. Meisjes mogen namelijk overal gratis naar binnen en daarna mogen ze ook gratis drinken! Woensdag gingen we met de meisjes van het huis naar een club en daar kregen we eerst allemaal gratis fancy cocktails (heel lekker) en daarna kwam de barman constant met flessen tequila aanlopen. Fiesta time dus! De volgende dag moesten we eerst allemaal heel erg uitslapen, en ’s avonds was het alweer tijd voor het volgende feestje: een Welcome Party van Conexión, een organisatie die allemaal dingen organiseert voor internationale studenten en waarvan wij ons huis hebben. Sinds vorige week woont er ook een Spaans meisje in ons huis. Twee Mexicaanse vrienden van haar kwamen ons met de auto ophalen. In de auto passen vijf mensen en wij waren met zijn achten, maar dit was natuurlijk geen enkel probleem! Met zijn vieren achterin en met zijn vieren voorin zaten we gezellig op elkaar gepropt. Gelukkig was het niet zolang rijden naar de bar, maar onderweg reed er ineens een politieauto achter ons! Toen zijn we snel een straat ingeslagen en hebben een paar rondjes gereden totdat we ze niet meer zagen. Uiteindelijk kwamen we bij het feestje, wat dus voornamelijk een internationaal feestje was met mensen van over de hele wereld, heel leuk dus! Helaas kwam ik geen Nederlanders tegen, maar er zijn wel heel veel Duitsers en Fransen. Weer was er gratis entree en een enorme beker van een halve liter tequila kostte maar 1 peso (5 eurocent). Na het feestje gingen we nog even naar een andere bar, voordat we op de terugweg langs gingen bij Tito’s, een tacotentje langs de weg die de hele nacht door tortillas en quesadillas verkoopt. Dit was weer heerlijk en met de hele auto volgeladen gingen we huiswaarts. De volgende dag was het weer tijd om uit te slapen en ’s middags kwamen de twee Mexicaanse vrienden van mijn Spaanse huisgenootje ons ophalen om naar Tlaquepaque te gaan. Dit is een klein dorpje binnen de stad Guadalajara, met een heel klein centrum en heel veel leuke kleine winkeltjes vol met handgemaakte producten. Eerst hebben we even door het centrum gelopen en daarna was er een show van voladores, traditioneel geklede mannen die op een hele hoge paal zitten en er daarna tegelijk vanaf “vliegen” door rond te draaien en zo gaan ze heel langzaam naar beneden. Deze voorstelling trok erg veel publiek en naderhand gingen we nog op de foto met deze mannen. Daarna zochten we een restaurant op in het centrum, eentje met een groot half overdekt terras buiten, waar overal tijdens het eten bij de tafels mariachis speelden. In het midden was een soort van podium waar rond een uur of tien een paar traditionele dansers uit Jalisco optraden op bekende mariachi muziek. Dit was echt super leuk en mooi om te zien! Daarna gingen we snel naar huis om te slapen, omdat het de volgende zaterdagochtend eindelijk tijd was voor het langverwachte tripje naar Tequila. Dit werd georganiseerd door Conexión en de aanvang was tien uur, dus we moesten al vroeg opstaan. Rond vijf voor tien waren we op de plaats van vertrek, maar we vertrokken uiteindelijk (natuurlijk) pas om tien voor elf. Gelukkig konden we een beetje uitrusten in de bus maar slapen zat er niet in, aangezien we in een oude bus reden en de weg constant vol zat met gaten. Daarnaast kwamen de begeleiders van Conexión al meteen met flessen tequila langs, om iedereen in de bus een shotje te geven als bienvenida. Na een uurtje rijden kwamen we aan bij een van de honderden agave velden. De natuur hier was echt super mooi met bergen en heel veel planten. Op het veld konden we foto’s maken en er was een man die uitleg gaf over hoe het proces van het oogsten van een agave in zijn werk gaat en over hoeveel jaar een agave moet groeien totdat hij geschikt is voor de productie van tequila. Dit was allemaal heel interessant, maar het was echt super warm op het agave veld, zonder enig zuchtje wind. Na dit bezoek aan het veld reden we met de bus door naar het dorpje Tequila. Hier hadden we een uur de tijd om vrij rond te lopen, alvorens we met de bus verder gingen naar de tequilafabriek van het merk Don Roberto. Hier kregen we een rondleiding door de fabriek en een gids vertelde hoe tequila wordt gemaakt. Uiteindelijk kwamen we buiten uit bij een groot grasveld waar aansluitend een feest was met, zoals altijd, open bar. Ook was er eerst nog gratis eten voor iedereen en daarna kwam er een dj en konden we zoveel tequila van Don Roberto drinken als we wilden. Verder waren er een paar tafels om beerpong te spelen, hetzij niet met bier maar met tequila, er was een soort van rodeo stier, alleen deze was niet in de vorm van een stier maar in de vorm van een chilipeper, en ten slotte waren er piñatas voor de mensen die dat leuk vonden om te doen. Het feest was heel leuk en gezellig en er waren heel veel aardige mensen. Uiteindelijk heb ik de hele middag beerpong lopen spelen met een paar Mexicanen en mijn huisgenootjes gingen nog op de rodeo peper. De tequila was heel lekker, maar op een gegeven moment waren alle flessen leeg! Gelukkig waren we op het terrein van Don Roberto, dus het barpersoneel ging snel een nieuwe voorraad halen uit de fabriek. Rond een uur of twaalf was het feest afgelopen, maar moesten we nog wel een uur terugrijden naar Guadalajara. Maar gelukkig hielp de tequila hier ook bij, want ik viel meteen in slaap in de bus en werd pas wakker toen we weer thuis waren.

De volgende dag gingen we met zijn allen van het huis naar San Juan de Dios, de grootste overdekte markt van Latijns-Amerika met een oppervlakte van 4000 vierkante meter. Ze verkopen hier echt alles! De kraampjes zijn best wel klein en staan dicht op elkaar, dus je moet echt samen blijven anders raak je elkaar kwijt. Hier op de markt ging ik even wat schriften kopen, aangezien de universiteit de volgende dag zou beginnen. Namelijk maandag om twee uur hadden we onze bienvenida op de uni. Twee huisgenootjes moesten er ook naar toe, dus vertrokken we hier rond half twee, aangezien het ongeveer een half uurtje lopen was. Ik had half het adres opgezocht en wist een beetje welke richting we op moesten, maar meer ook niet. Mijn huisgenootje had echter een adres op haar mobiel dat compleet de andere kant opging. Na twintig minuten lopen keek ik toch maar even naar het adres op haar mobiel en het bleek dat dit een adres was voor als je niet naar de bienvenida kon komen. Inmiddels was het al tien voor twee en we zaten dus helemaal verkeerd. We hebben snel een taxi genomen en uiteindelijk kwamen we rond kwart over twee op de uni aan. Het maakte natuurlijk helemaal niet uit dat we een kwartier “te laat” waren, want uiteindelijk begon het toch pas om drie uur. Ondertussen kregen we wel te eten en te drinken dus dat was fijn. De bienvenida was meer een soort informatiebijeenkomst en rond half vijf toen het was afgelopen, werden we in de collegezaal ineens verrast met een optreden van een mariachi band. Heel leuk dus! Verder werd duidelijk dat we de eerste twee weken de tijd hebben om naar elke les te gaan die we leuk vinden, om te kijken of dit vak ons wat lijkt of niet, aangezien er nergens beschrijvingen van de cursussen zijn en je dus maar alleen van de titel moet uitgaan. Tot nu toe heb ik vorige week twee lessen gevolgd maar deze duurden allebei maar vijf minuten, de ene keer omdat de leraar zijn kinderen van school moest halen en de andere keer omdat de lerares een vergadering had. De klaslokalen zijn trouwens echt heel klein en er zijn geen tafels, maar van die stoeltjes met een tafeltje er aan vast. Dit tafeltje is echt heel klein, je kan er alleen een pen en een klein schriftje op kwijt, en de stoelpoten zijn vaak ongelijk. Heel erg comfortabel dus allemaal haha! Maar wel prima hoor, hoewel de lessen vaak drie uur duren en er tussendoor maar één pauze is van een kwartier. Maar daar wen ik wel aan (hoop ik). Na deze zware tien minuten op de uni was het afgelopen fin de semana tijd voor het Beach Festival van Conexión. Dit wordt eens per jaar georganiseerd en dit is vierdaags durend festival op het strand aan de Grote Oceaan. Minpuntje is wel dat het best wel duur is en daarom hadden we met het huis besloten om op eigen gelegenheid te gaan. De bus van Conexión vertrok donderdagavond, maar omdat één van mijn huisgenootjes vrijdag nog college had, zijn wij pas vrijdagavond vertrokken. En wat een reis was dat! We zouden ’s middags om drie uur vertrekken, maar omdat we donderdagavond uit waren geweest werd dat natuurlijk wat later. Uiteindelijk vertrokken we rond half negen en er werd gezegd dat het zo’n vier uur rijden was. We waren met vier meisjes van het huis, de twee Mexicanen (Leo en Luis) en nog een andere Mexicaanse vriend, dus met zijn zevenen in totaal. Voorin zaten drie mensen, en wij zaten met zijn vieren achterin gepropt, niet zo heel comfortabel dus, maarja voor vier uurtjes was het te doen. Maar helaas werd het toch wat langer. Onderweg blèrden we allemaal mee met de cd met Mexicaanse klassiekers en na bijna vijf uur rijden kwamen we aan in Puerto Vallarta. Dit is een stad aan de kust en om even de benen te strekken zijn we naar het strand gelopen (wat heel dichtbij was) om de zee te zien. Toen we daarna weer verder reden, bleek ineens dat het strand waar het festival was, Playa Mayto, nog op zo’n twee uur rijden was. In de auto werd het steeds moeilijker om in een comfortabele houding te zitten en slapen lukte niet meer, terwijl we allemaal steeds meer moe werden. Uiteindelijk zagen we de bordjes met Playa Mayto en we dachten dat we er bijna waren. De Mexicaanse jongen had een GPS op zijn telefoon en die gaf aan dat we nog maar twintig kilometer moesten. De wegen werden echter steeds slechter en steeds meer afgelegen en uiteindelijk sloegen we een zandpad in. Deze “weg” kronkelde helemaal door de bergen en er was totaal geen straatverlichting, het leek wel of we in een oerwoud terecht waren gekomen. De weg had heel veel bochten en omdat het een soort van modderachtige bodem was die vol zat met gaten en plassen water moesten we heel langzaam rijden. Inmiddels was het ongeveer een uur of vier ’s nachts en omdat het zo’n afgelegen plek was, hadden we ook geen bereik met onze mobiel. De GPS werkte echter nog wel (gelukkig). Verder was het echt muisstil, op het gezoem van honderden insecten na, en we kwamen geen enkele auto tegen, alleen maar een paar honden, varkens en paarden. De weg werd opnieuw steeds slechter en op een gegeven moment moesten we een paar keer uitstappen om stenen te verplaatsen, of omdat we anders teveel gewicht in de auto hadden. Ik wilde echter echt niet uitstappen, ik vond deze omgeving namelijk echt totaal niet prettig. Als ervaren CSI en Criminal Minds kijker had ik allemaal scenario’s in mijn hoofd, dat er ineens iemand uit de bosjes tevoorschijn zou springen of dat de auto kapot zou gaan en dat we niemand zouden kunnen bellen aangezien er geen bereik was. We reden nog maar met een snelheid van vijf kilometer per uur en uiteindelijk kwamen we op een groot veld waar een huis was. Aangezien het bijna zeven uur ’s ochtends was, waren de bewoners al wakker en wilden net gaan ontbijten. Leo stapte uit en vroeg of dit de goede weg was naar Playa Mayto. Het bleek dat er twee wegen waren en deze die wij hadden gekozen was de meest verschrikkelijkste, de andere was gewoon een geasfalteerde weg. We gingen echter wel de goede kant op en waren er nu echt bijna. Ik was opgelucht en voelde me een stuk beter nu ik wist dat we de goede kant opgingen. Even later konden we vanuit de auto de zee al zien en de omgeving met alle bergen was echt heel mooi. Rond acht uur ’s ochtends kwamen we eindelijk aan bij het festival, waar sommige mensen net wakker werden maar wij meteen onze tent opzetten en gingen slapen, hetzij zonder luchtbed of matras maar lekker alleen op een deken. Dit lukte aardig, maar rond tien uur ‘s ochtends was het zooooo warm in de tent dat we wel moesten opstaan. Daarna hebben we de hele dag in de zee gezwommen en in de zon gelegen, terwijl een dj techno draaide en het barpersoneel constant met tequila kwam aanzetten. ’s Avonds kregen we lekker eten en daarna was het tijd voor een Colors Party op het strand. De mensen van de organisatie liepen rond met bakken vol kleurige poeder en iedereen gooide elkaar onder, heel leuk! Minpuntje was echter dat mijn kleren op het einde helemaal onder de kleurstof zaten en mijn gezicht ook. Gelukkig waren er prima douches en mijn kleren kwamen vandaag als nieuw uit de wasmachine. Zondag was het tijd om een beetje uit te slapen en daarna moesten we alweer gaan. De dag ervoor kwam ik een Mexicaanse jongen tegen die ik kende van het tripje naar Tequila en ik had hem verteld over onze oncomfortabele heenreis met zijn zevenen. Hij hoorde bij de organisatie en vertelde me dat we, als we wilden, ook met de bus van Conexión mee terug konden rijden. Veel chiller dus! Samen met mijn Spaanse huisgenootje zijn we de bus ingestapt en daarna hebben we bijna de hele weg (nu maar zeven en half uur) liggen slapen.

Vandaag heb ik eindelijk een rustig dagje. Ik hoef pas morgen weer naar college, deze keer hopelijk voor wat langer dan vijf minuten. Voor de rest staan deze week de nodige feestjes weer op het programma en zondag ga ik met wat Mexicaanse vrienden naar een voetbalwedstrijd van Chivas, super leuk dus! Blijkbaar is het niveau wel wat minder dan in Nederland, dus ik ben benieuwd. Maar eigenlijk maakt het me niet zoveel uit of het goed of slecht is. Zolang er maar voetbal is en er veel liedjes worden gezongen ben ik tevreden. ¡Adelante, Chivas!

Reacties

Reacties

Antoine

Hallo Chris.
Wederom een mooi verhaal om te lezen. Als we het verhaal zo lezen, ben jij niet dan niet bang om als alcoholist en zwaarlijvige naar huis te komen?
Nee hoor, weer een geintje van mensen die een beetje jaloers zijn op al je belevenissen! Blijf vooral deze verhalen schrijven, dan weten wij hier ook dat alles goed met je gaat. Groeten aan je huisgenoten. Groeten uit Boxmeer van Antoine, Linda en Jens.

Big bro

Hee snies, wat een topverhaal! En je weet, als het even tegenzit: Ai jay jay jay, canta Y no llores

X

Sophie

Ik ben fan van de rodeopeper.

John

Chris super!!! Vooral dat spoorzoeken in de middel of nowhere lijk me geweldig in een woord prachtig ga zo door

Kirsten, John & Pepe

Hoi Chris, alvast gefeliciteerd met je verjaardag. Maar eh, ik hoop wel dat je een feestje organiseert want als ik dit zo lees lijkt het er nogal verdacht veel op dat je van de blauwe knoop bent ;)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!